Spoilt wheat
The beautiful lady asked another question: “My children, have you ever seen spoilt wheat?” – “No, Madam,” replied Maximin. Our Lady, addressing Maximin, said: “But you, my child, you must have seen some once when you were in Coin with your father. The owner of the field told your father to go and see his ruined wheat. You went together. Your father took two or three ears of wheat, rubbed them together, and they turned into dust. Then set off home. When you were about an hour from Corps, your father gave you a piece of bread and said: ‘Here, my child, eat some bread this year at least, as I don’t know who will eat any next year, if the wheat continues to deteriorate like that.” While the beautiful lady was speaking, it all came back to Maximin. Amazed, he replied: ” That is true, Madam. I remember it now.” Finally, Our Lady said in French again: “Well, my children, you will make this known to all my people.” After these words, she began to walk, or rather glide over the ground. As she crossed the brook without stopping or turning, she repeated: “Well, my children, you will make this known to all my people.”
Zepsute zboże
Piękna Pani zadała dzieciom kolejne pytanie: “Moje dzieci, czy widziałyście kiedyś zepsute zboże?” – „Nie, proszę Pani” – odpowiadają dzieci. Wówczas Piękna Pani zwraca się do Maksymina: „Lecz ty, moje dziecko, musiałeś je kiedyś widzieć, w Coin, razem z twoim ojcem. Właściciel pola powiedział wówczas do twego ojca: „Chodźcie zobaczyć, jak moje zboże się psuje”. Poszliście razem. Twój ojciec wziął dwa lub trzy kłosy w dłonie, pokruszył je i wszystko obróciło się w proch. Wracaliście później do domu. Kiedy byliście około godziny drogi od Crops, ojciec dał ci kawałek chleba, mówiąc: „Masz dziecko, jedz jeszcze chleb w tym roku, bo nie wiem, czy go kto będzie jadł w roku przyszłym jeżeli zboże będzie się dalej tak psuło”. – „O tak, proszę Pani!” – odpowiada Maksymin – „teraz sobie to przypominam. Przed chwilą o tym nie pamiętałem”. Piękna Pani kończy swoje orędzie, nie w gwarze, ale po francusku: „A więc, moje dzieci, ogłoście to całemu mojemu ludowi”. Później posuwa się naprzód, przekracza strumyk i nie oglądając się, powtarza z naciskiem: „A więc, moje dzieci, ogłoście to całemu mojemu ludowi”.